1-Mensen in plaats van procedures

“Neem de mens met beperkingen als uitgangspunt en niet de procedures”.

Een dezer dagen heb ik Ingrid* bezocht en haar gevraagd eens te vertellen over haar ervaringen met de gemeente en RSR**. In verband met haar beperking is Ingrid sinds tientallen jaren rolstoelgebruiker en zijn er ook diverse woningaanpassingen gerealiseerd.

Identieke Rolstoel

Bij binnenkomst blijkt ze aan het telefoneren met iemand van de gemeente over haar voorzieningen. We hebben direct een eerste onderwerp te pakken want ze heeft het gehad over de nasleep van een probleem met haar rolstoel dat twee jaar geleden begon.

Het verhaal is als volgt. Twee jaar geleden is Ingrid bij de voedselbank achterover geslagen met haar rolstoel. Deze was daardoor total loss en moest vervangen worden. Vanaf dat moment begon een lang traject met gemeente en RSR over een nieuwe rolstoel. Je denkt: dat kan snel want zo´n stoel is een eerste levensvoorziening…. Maar helaas, pas ongeveer twee jaar later staat de nieuwe stoel voor de deur.

In vogelvlucht vond het volgende plaats. Behalve een medische keuring moest Ingrid de hele procedure van de gemeente die van toepassing is als je voor het eerst een rolstoel aangemeten krijgt opnieuw doorlopen.

Alle benodigde gegevens waren ooit in het verleden ten behoeve van de verongelukte rolstoel al eens opgeschreven door een ambtenaar, maar dat moest toch helemaal opnieuw. Dit alleen al duurde een behoorlijke tijd.

Na een besluitvormingstraject van weer een bepaalde tijd duurde het nog een paar maanden voordat RSR de opdracht kreeg tot het maken van een nieuwe stoel. Dat is makkelijk denk je dan, want RSR heeft alle gegevens nog van de vorige stoel, ze kunnen zo een nieuwe maken. Maar nee, je raadt het al,het is net als bij de gemeentelijke procedure. Alles moest gewoon vanaf het begin weer opnieuw: meten, passen, bijstellen terwijl Ingrid qua maatvoering gewoon precies dezelfde stoel nodig had. Eindeloos duurde het, ze kreeg drie niet-passende rolstoelen die steeds terug moesten. Uiteindelijk zit ze dan na twee jaar weer in een passende stoel met precies dezelfde maten/aanpassingen als de ‘verongelukte’ stoel. En dan heeft ze het traject met RSR nog weten te versnellen doordat ze gedreigd heeft met het inschakelen van een juridisch adviseur……….

Verhuizen binnen de Overbetuwe

Een andere grote, en voor Ingrid zeer ingrijpende, ervaring gaat over de toepassing van de Wmo. Vooral over de stellingname van de gemeente: je kunt géén Wmo-vergoeding voor aanpassingen vragen indien je zonder toestemming van een huis met aanpassingen naar een huis zonder aanpassingen verhuist.

Het volgende heeft zich afgespeeld. Ingrid woonde, na een echtscheiding, ooit alleen in een huurwoning in Driel. Op een bepaald moment overleed haar moeder, zij woonde alleen in een eigen huis in Heteren. Als enig kind erfde Ingrid daarmee het huis en al tijdens de begrafenis van haar moeder besloot ze in overleg met haar kinderen in het huis van haar moeder te gaan wonen. Het was van haar en het voelde positief omdat haar ouders daar gewoond hadden. Dit in tegenstelling tot het huis in Driel dat vanwege de echtscheiding niet positief voelde. Met haar beperkingen kon ze in Driel de enorme tuin van 15 bij 50 meter onmogelijk zelf onderhouden. Dit in tegenstelling tot het huis in Heteren. Ze verhuisde snel naar Heteren en alle aanpassingen zoals handgrepen en dergelijke werden door haarzelf overgeplaatst. Echter geen traplift want die had ze in Driel niet nodig met een slaapkamer en badkamer op de begane grond.

Maar gelukkig is er de Wmo die voor financiering van dergelijke zaken van toepassing is. Aanvraag ingediend en dan volgt teleurstelling op teleurstelling.

Vanwege het niet volledig correct volgen van de procedurebepaling dat je eerst toestemming moet hebben van de gemeente alvorens je van een aangepast naar een niet aangepast huis gaat wordt het verzoek afgewezen.

Dan maar naar de klachtencommissie om alsnog de traplift met Wmo-gelden vergoed te krijgen. Daar heeft ze opnieuw ingebracht dat het niet volledig volgen van de procedure te maken had met de specifieke situatie; het plotseling overlijden van haar moeder, het eigenlijk niet kunnen onderhouden van de tuin in Driel en het slecht verkoopbaar zijn van het huis van haar ouders gelet op de huizenmarkt toentertijd. Tevens het dringende advies van de behandelend psycholoog dat het vanwege de echtscheiding beter zou zijn om te verhuizen. Maar nee hoor, het advies van de klachtencommissie was negatief.

Over het advies van de psycholoog werd gezegd dat dit een advies was en dat adviezen niet opgevolgd hoeven te worden.

Vervolgens kocht Ingrid via marktplaats zelf een traplift. Saillant detail hierbij is, dat een gemeenteraadslid op eigen kosten het hele vervoer en de plaatsing van de traplift verzorgde. Blijkbaar zijn er vanuit de politiek ook vraagtekens bij de toepassing van de Wmo door de gemeente Overbetuwe.

Dienstverlening RSR

Een laatste voorbeeld betreft Ingrids sportrolstoel en hoe RSR daarin ondersteunt. De beensteun moest vervangen worden en de rugleuning gerepareerd. Op enig moment belt RSR dat de nieuwe beensteun geplaatst kan worden. Om RSR twee keer rijden te besparen stelt Ingrid voor dat ze even wachten tot ze de rugleuning ook kunnen repareren. Dat vinden ze een goed plan. Het duurt wel wat lang maar na 6 weken komt er een telefoontje dat ze komen.

En dan blijkt dat de monteur alleen voor de rugleuning komt en niets weet over de beensteunen. Ook bij het bedrijf is niets meer te vinden over de beensteunen. Dat moet dus opnieuw en daar wordt momenteel nog op gewacht.

Ingrid is vooral negatief over de dienstverlening van RSR. Als je RSR belt begint het al met de mededeling dat er voor het bellen een starttarief geldt van 9,5 ct. en vervolgens 2,8 ct. per minuut (dat tikt snel aan bij voedselbankgerechtigden). Verder stellen zij altijd een bepaalde tijd voor, terwijl dat andersom niet mogelijk is. De avond voor komst sturen ze een sms’je met een van-tot tijd maar ze bellen niet even wanneer ze er echt aan komen.

“Ik ben een mondig mens met fysieke beperkingen die zich ook nog eens beperkt voelt in het zich uiten als iets als onrechtvaardig ervaren wordt want ik blijf wel afhankelijk van ze”.

Dat geldt voor de toepassing van de Wmo maar ook hoe RSR functioneert want de gemeente heeft wel een contract met RSR. En als laatste hartenkreet: “Neem de mens met beperkingen als uitgangspunt en niet de procedures”.

Er valt nog veel winst te behalen in een wereld waarin mensen met een beperking in principe dezelfde mogelijkheden hebben als mensen zonder een beperking.

Theo Bus

*Er is gebruik gemaakt van een gefingeerde naam

**De gemeente heeft afspraken met RSR als leverancier voor verstrekking van een hulpmiddel uit de Wmo