De column van Lidy: Mopper!

Bepakt en bezakt komen we terug uit het dorp. Even zag het ernaar uit dat we niet zouden gaan, omdat Yasmine ‘haar mopper’ vanaf vanmorgen al aanhad. Meestal lukt het wel om ‘haar mopper’ met humor weer uit te zetten, maar vandaag was ‘haar mopper’ hardnekkig. Als ze ‘haar mopper’ aan heeft, is niets goed en is er geen land met haar te bezeilen. Meestal kunnen we wel herleiden waar ‘haar mopper’ vandaan komt. Vaak is dat een uiting van spanning over bijvoorbeeld een logeerpartij die op stapel staat. Maar vandaag tasten we in volledig in het duister. Zowel Gerrit Jan als ik zijn ermee bezig. Tevergeefs. Ze ligt boven in haar bed, kleren aan en haar iPad op een behoorlijk volume. Huilen en snot uit haar neus en boos roepend: “Ik wil niet!”.

Ik bemerk bij mezelf dat ik hier echt geen zin in heb. En dan moet ik op gaan letten dat ik zelf niet boos ga worden,

want dat leidt al HELEMAAL nergens toe. Maar ja, ik ben ook maar een mens.

Vanmorgen heb ik me eerst heerlijk laten verwennen door de schoonheidsspecialiste en stond op standje ‘zen’ toen ik thuis kwam. Vrijwel meteen was die ‘zen’ stand over en moest ik schakelen naar de ‘aan’ stand, want Yasmine wilde, liefst acuut, het pictoverzicht van de logeerweek. Iets dat ik niet had en dat ik haar had beloofd om via de mail navraag naar te doen. Stom, nog niet gedaan, dus meteen maar een mailtje gestuurd…….. Maar we waren bij Yasmine, die boos op haar slaapkamer zat en waar Gerrit Jan en ik voor haar dichte deur stonden. Ik probeer het tafereel van onszelf met z’n tweeën op de overloop te zien en realiseer me dat dit niet gaat helpen. Ik vraag Gerrit Jan om de tandem buiten te zetten. Ik ga de slaapkamer van Yasmine binnen en vraag rustig aan haar of ze met me mee wil op de fiets naar het dorp. Ik stel voor om een pyjama te gaan kopen, die ze mee kan nemen naar het logeerweekend. Mmmm….. dat lijkt te helpen. Dan krijgt ze niet snel genoeg haar sandalen aan en lijkt de mopper weer naar boven te komen. Zelf begin ik er ook genoeg van te krijgen, dus ik ben duidelijk naar Yasmine toe dat ik het gezellig vind om samen met haar een pyjama te gaan kopen,

maar alleen als ze rustig is en haar mopper thuis laat. Ze kiest eieren voor haar geld en na een paar minuten zitten we op de fiets op weg naar het dorp. Het is lekker fris buiten met een klein zonnetje. We fietsen naar de Livera en Yasmine zoekt een paar leuke pyjama’s uit die ze gaat passen. We nemen er uiteindelijk twee mee. Nog even langs de drogist en naar de bakwinkel voor de gemberthee. Daar aangekomen zien we allerlei leuke cadeaupakketjes staan. Als ik door wil lopen richting de thee, zegt Yasmine dat we een cadeautje mee kunnen nemen voor Lisette, een van de begeleidsters bij het logeren, die afscheid neemt. We zoeken een leuk glazen potje met ‘dank je wel thee’ erin en een leuk thee-ei erop. Dan herinner ik me dat we binnenkort ook afscheid moeten nemen van onze eigen kinderarts. En ja, dat is een heel ander verhaal. Zij heeft ons bijna 16 jaar begeleid. Zij was het die ons 16 jaar geleden naar Nijmegen stuurde om een andere arts, waarmee zij samenwerkte en die veel verstand heeft van het Albright syndroom, te consulteren. Zij was het die ons de diagnose van Yasmine vertelde. Zij was het die meedacht, steeds goed de bloedwaardes liet onderzoeken, ons naar de kindercardioloog stuurde, ons naar de orthoptist stuurde. Zij was het die ook oog voor ons als ouders had. Zij was het ook die ons steeds bij naam noemde en zij was het die ons persoonlijke aandacht gaf. En zij is het ook die we enorm gaan missen. Want… binnenkort wordt Yasmine 18 en moet ze naar de volwassenenafdeling in het ziekenhuis.

Er onvoorwaardelijk voor ons te zijn, ons het vertrouwen geven dat haar handicap niet het einde van de wereld is