Ervaringen van Jan en Desiree
Jan
Recentelijk zijn we in gesprek geweest met Jan Rutten over zijn ervaringen als rolstoeler en met name over het gedoe eromheen om dingen bij de WMO voor elkaar te krijgen. Als fulltime werkend subsidioloog heeft zélfs hij vaak moeite om zaken te regelen met de verschillende betrokken instanties.
Jan begint te vertellen over een aanvraag voor een sportstoelvoorziening in 2015. In eerste instantie kreeg hij een afwijzing met als reden dat hij voldoende mee kon doen in de maatschappij omdat hij een fulltime baan en kinderen heeft. Hij viel van zijn stoel af toen hij deze motivatie las! Het WMO-loket kwam vervolgens (gelukkig) zelf terug op deze afwijzing waarna hij de sportstoel alsnog toegekend kreeg.
Verder heeft Jan in juni 2017 een ADL-stoel aangevraagd en uiteindelijk in januari 2018 toegewezen gekregen. Het kostte veel tijd en moeite (ontzettend veel heen en weer bellen tussen gemeente en RSR) om de stoel toegekend te krijgen van de gemeente. Dat zat niet zozeer in de stoel zelf maar in verschillende accessoires die Jan nodig had. De basisstoel krijg je op maat van RSR. De accessoires moeten vervolgens allemaal zelf uitgezocht worden qua maat en dergelijke. Hiervoor zou een advies van RSR zeer wenselijk zijn. Jan heeft zelf moeten aangeven wat hij dacht nodig te hebben terwijl hij nog geen ervaring had met een rolstoel. Wel kwam er een advies voor elektrische ondersteuning met als onderbouwing dat Jan dan meer energie zou overhouden terwijl hij helemaal niet om zoiets gevraagd had. Jan heeft dit advies uiteindelijk niet overgenomen omdat hij de elektrische ondersteuning niet wilde maar ook omdat een eigen bijdrage van € 50 verwacht werd. Daarover was helemaal niets verteld tot de beschikking op de deurmat viel.
Het gebrek aan voorlichting hierover heeft Jan sterk verbaasd.
Overigens bleek die eigen bijdrage helemaal niet te onderbouwen hetgeen Jan duidelijk werd nadat hij de criteria goed bestudeerd had. Op grond hiervan geeft Jan aan dat er over toewijzingen en te hanteren criteria veel betere informatie toegankelijk moet zijn. De gemeente heeft de betreffende gronden voor de eigen bijdrage niet kunnen aanwijzen terwijl Jan daar wel om had gevraagd. Vanuit zijn werk is hij gewend de weg te vinden in heel complexe zaken, hij denkt dat de meeste mensen al snel door de bomen het bos niet meer zien en dingen daarom laten voor wat ze zijn terwijl zij er wel recht op kunnen hebben.
Wat Jan ook erg tegenvalt is dat de communicatie tussen RSR en de gemeente erg stroef verloopt. Hier is hijzelf steeds de dupe. Jan vertelt: “ik ben bezig met een aanvraag voor een handbike omdat mijn lichamelijke toestand verslechtert. Voor de aanvraag heb ik aan de gemeente advies gevraagd omdat ik nog oriënterende ben. Na meerdere telefoontjes met de gemeente om dit kenbaar te maken (het WMO-loket is telefonisch niet goed bereikbaar en ik word eigenlijk nooit teruggebeld) krijg ik de boodschap mee dat ik bij RSR een afspraak voor advies kan maken zodat zij me verder kunnen voorlichten alvorens een nieuwe aanvraag in te dienen. Na daarna RSR gebeld te hebben, krijg ik daar de boodschap dat ze niets voor me doen zonder een aanvraag van de gemeente… dan maar weer met de gemeente bellen. Het is bijna van het kastje naar de muur…â€.
Tot slot vindt Jan het ergerlijk dat het sportstoelenbudget per gemeente erg sterk kan verschillen tot wel € 1000 per stoel. En verder dat als die stoel dan vervangen moet worden je weer dat hele PGB-plan opnieuw moet invullen (terwijl de eerste stoel afgeschreven en versleten is en daardoor een recht op een nieuwe ontstaan is), met daarnaast een onderhoudshistorie en een schouwingsrapport van een externe leverancier (bv RSR) over dat vervanging noodzakelijk is. Overigens is de nieuwe sportrolstoel nog niet toegekend terwijl de aanvraag daarvoor al ruim een half jaar loopt.
Ook als je dan een onderdeel wilt vervangen voor een duurzaam exemplaar dan kan dat vanwege kosten (op korte termijn) niet. Dat doet hem als laatste verzuchten:
De gemeente lijkt bijna als uitgangs-punt te hanteren: ‘Hoe voorkomen we kosten?’ in plaats van ‘Hoe helpen we onze burgers zo goed mogelijk met het verkrijgen van voorzieningen waar ze recht op en vooral baat bij hebben?’.
Desiree
Begin juli vond een gesprek plaats met Desiree van Veen naar aanleiding van de aanwezigheid van rolstoeltoiletten tijdens de vierdaagse. Daarna kwamen ook een aantal zaken aan de orde die te maken hebben met het functioneren van de Wmo en RSR.
Desiree vertelde dat haar traplift al 15 jaar oud en eigenlijk allang aan vervanging toe was. Tegenwoordig laten ze het maar op zijn beloop en zien wel wanneer het schip strandt, aldus Desiree. Sommige onderdelen zijn al niet meer te krijgen en als er dus iets stuk gaat kan het niet gemaakt worden. Je hebt dan direct een enorm probleem. Dan moet je op dat moment weer die hele procedure in om aan te tonen dat je er eigenlijk wel voor een aanmerking komt inclusief allerlei nieuwe medische verklaringen. Dat gaat maanden duren en vervolgens kun je vanwege die kapotte lift niet eens meer naar je slaapkamer.
En helaas blijkt deze voorspelling eind juli uit te komen, de traplift kapot, de liftfabrikant was er snel en gaf aan dat de reparatie 800 euro zou kosten. Daarvoor moest de gemeente ingeschakeld worden, jammer genoeg bleek die minder snel, er kwam geen enkel teken van actie.
“Desiree heeft een week uit pure nood beneden in haar stoel geslapen….â€.
Helaas werd pas na de melding ‘noodkreet’ van ons bij de gemeente er nog dezelfde dag actie ondernomen. De 15 jaar oude lift werd hersteld.
Bij de aanschaf van een tweedehands scootmobiel via RSR bleek RSR deze niet te checken op de staat van functioneren. Na eindeloos zeuren dit wel te doen kreeg Desiree van RSR een nieuwe scootmobiel.
Over de Wmo-medewerkers is Desiree niet altijd positief. Ze luisteren vaak slecht en hebben regelmatig geen idee waar het over gaat aldus Desiree. Ze biedt aan graag te willen helpen bij het ontwikkelen van deze medewerkers. Tenslotte tipt ze over het repaircafe in Elst. Daar lopen handige mensen rond die je graag en goed helpen bij het repareren van dingen.