Werk

Voor de meeste mensen is vakantie een periode van heerlijk nietsdoen, gaan waar de dag je brengt. Dat geldt voor mij ook, tenminste, nu we weer de meeste vakanties met z’n tweetjes doorbrengen. Yasmine denkt er anders over, zij heeft het liefst een beetje structuur in de dag. Dat betekent dat wij in de vakanties die we met haar doorbrengen, meer in de structuur zitten.

Want laten we eerlijk wezen, is je kind blij, dan ben je dat als ouder ook.
Yasmine haar traject bij Spelderholt loopt in augustus 2022 af. Haar 4-jarige leer-, woon- en werktraject zit er dan op. En wat heeft ze geleerd! En wat hebben wij geleerd! Ze blijkt veel meer te kunnen dan wij gedacht hadden. Naast woonvaardigheden als bed opmaken, kamer schoonhouden, kleding wassen en zorgen dat het weer in de kast komt et cetera, heeft ze ook stage gelopen. De eerste stage was bij de Decathlon, ze ging daar met een groepje heen, met begeleider. Ze hingen kleding op maat, zetten schoenen recht, mochten boodschappen door de microfoon omroepen, kortom, het ECHTE werk.

Studenten en collega’s
Maar wat nog veel belangrijker was, was de benadering van de studenten, want zo worden ze genoemd op Spelderholt. Ze worden niet gezien als studenten met een beperking, maar als studenten die leerbaar zijn, elk op zijn/haar eigen niveau. Onderling op de stage noemen ze elkaar: collega. Juist dat is belangrijk voor Yasmine, want ze hoort ook van ons dat we collega’s hebben. Ze wil er, net als iedereen, ook gewoon bij horen. Dus ze kan meepraten als ze het over haar stage heeft en over haar collega’s, net als wij dat doen.

En met mijn collega’s heeft ze afgelopen voorjaar kennis gemaakt. Ik geef les op de Hogeschool van Arnhem & Nijmegen, bij Sociale studies deeltijd. Yasmine had net corona gehad, was dus thuis en mocht uit quarantaine. Dat was juist de vrijdag dat ik les zou gaan geven over opvoeden en opvoeden van jeugd 0-23 jaar met een beperking. Het is de taak van onze studenten om ouders daarin te begeleiden én ook daarbij de jeugdige met een beperking te betrekken. Ik vroeg Yasmine of ze met me mee wilde en of de studenten met haar mochten oefenen. Dat vond ze goed.

Dus vertrokken we op de vrijdagmorgen met de tandem richting Nijmegen. Yasmine vond het erg spannend en tegelijkertijd ook leuk om te zien waar ik werk. We realiseren ons soms nog té weinig hoe belangrijk het is dat we niet alleen vertellen, maar het voor haar ook visueel maken. Dat werkt bij haar veel beter. Dus zo gezegd, zo gedaan. Bij binnenkomst zat een groep collega’s bij elkaar. Ze stelde zich voor als:

“Ik ben de dochter van mijn moeder”.

Mijn collega’s vonden het al een vrolijke binnenkomst. Na de koffie en het voorbereiden van het lokaal kwamen de eerste studenten binnen. Zij waren verrast om Yasmine te zien. Voor mij was het spannend omdat ik tijdens deze les én docent én moeder was. Yasmine stelde zich voor aan de studenten en de les ging van start. Een van de oefeningen die de studenten moeten doen is het familiesysteem in kaart brengen. Het is immers belangrijk dat, als zij ouders begeleiden in de opvoeding van hun kinderen, ze het systeem goed in beeld hebben. Niet alleen het beeld dat ouders van hun gezin hebben, maar ook hoe hun kind(eren) er tegenaan kijken. Creativiteit inzetten in het werk is voor sommige studenten nieuw en vinden ze spannend om te doen en al helemaal als een jeugdige een beperking heeft. Dat vraagt om een houding van ‘niet weten’ door de student en vooral samen met de ander de klus klaren. Als argument om dit niet aan te gaan, gebruikt de student dat het kind nog té jong is, of teveel beperkt.En als ouder van een dochter met een beperking maak ik daar korte metten mee. En dus konden ze vandaag naar hartenlust met Yasmine samen oefenen in de veilige omgeving van het klaslokaal. En dat hebben ze volop gedaan, vooral het leren van elkaar als gelijkgestemden in het ‘niet weten’.
Na afloop van de lesdag fietsten we weer op de tandem naar huis.

Bij Van der Valk in Lent maakten we een pitstop voor een ijsje en lagen we total loss op de loungebank buiten. Zowel voor mij als voor de studenten was het een nieuwe ervaring die erg geslaagd was. Naderhand heeft Yasmine aan veel mensen verteld dat ze les heeft gegeven aan de studenten van mama. En voor mij was het ook weer een eye opener als je zonder grenzen denkt en handelt, hoe makkelijk het is om werelden met elkaar te verenigen en zo tot samen leren komt. En hoe mooi zou het zijn als de term ‘dagbesteding’ een andere benaming zou krijgen en cliënten ook gewoon werknemers en collega’s worden genoemd. Sommige organisaties hebben deze slag al gemaakt, de meesten zitten nog in het oude denken helaas.
Per augustus 2023 zullen we op zoek moeten naar een geschikte werkplek voor Yasmine, ben benieuwd waar we uit komen.

Lidy