Lidy (57) woont samen met haar man in Elst. Hun drie oudste zonen (28, 26 en 24) zijn allen het huis uit. Dochter Yasmine (22) woont sinds augustus in een gezinshuis voor volwassenen, in Nijmegen. Yasmine is bekend met het syndroom van Albright én Noonan. Voor haar betekent dit dat ze onder andere, een verstandelijke beperking heeft. Lidy vertelt in haar column, hoe het dagelijkse leven eruit ziet met een kleurrijk gezin.

Taxivervoer en 4G  op haar Ipad
Sinds augustus 2023 woont Yasmine officieel in het gezinshuis voor volwassenen in Nijmegen. Ze woont daar met haar gezinshuisouders, hun twee kinderen én vier andere bewoners. Ze komt om de week een weekend naar huis. Omdat ze vanaf het begin van dit jaar de kamer al huurde en al regelmatig in het gezinshuis heeft gelogeerd én dat ze al een paar keer op haar werk meegelopen heeft, ging de definitieve overstap soepel. Ze werkt op de maan- en dinsdag bij Blixem, op de woens- en vrijdag op het hoofdkantoor van Pluryn, ook in Nijmegen. Er was nogal wat geharrewar over het vervoer, maar dat is uiteindelijk gelukt en loopt nu goed. Nu wel, in het begin was dat even wennen.

De eerste dag dat ze naar Blixem vervoerd werd, was de chauffeur prima op tijd. Het was tijdens de Vierdaagse en dus een enorme drukte in Nijmegen. De gezinshuisouders appten dat ze opgehaald was om 08.05 uur. Omdat ik wist dat haar werkdag om 08.30 uur start, schoot ik meteen in de stress, want het is vanaf het gezinshuis maximaal 10 minuten rijden. Omdat alle contacten van haar werk via het gezinshuis lopen, had ik geen idee of er al iemand zou zijn vóór 08.30 uur. Een bijkomend probleem was dat Yasmine geen telefoon heeft om in nood iemand te kunnen bellen. Ze heeft wel een Ipad, waar ze via Messenger mensen kan bereiken, maar dan moet ze wel wifi hebben. En ik had geen idee of ze dat bij Blixem al had.
Mijn eerste neiging was om er direct naar toe te rijden. Maar ik zou er zelf ook niet eerder dan 08.30 uur zijn en wat zou de begeleiding ervan vinden als ik op de stoep stond, op de eerste werkdag van Yasmine. Misschien zou de chauffeur wel wachten totdat er iemand was? Daar hoopte ik op, hoewel ik in de praktijk ook weet dat de chauffeur zijn werk doet, de client afzet en dan doorrijd naar de volgende klus. En wat zou Yasmine er zelf van vinden als ik zou komen? Wat voor een signaal geef ik daarmee af? Dat ze het niet alleen kan?
Aan de andere kant was het ergste scenario in mijn hoofd dat ze daar moederziel alleen 20 minuten voor de deur stond, dat er iemand met kwade zin haar aan zou spreken en haar mee zou nemen. Kortom, alle stresshormonen vloeiden rijkelijk door mijn lijf…….. Manlief had er meer vertrouwen in, hij zei dat ik het gewoon los moest laten en moest zien wat er zou gebeuren.
Zo gezegd zo gedaan. Aan het einde van de dag belde ik Yasmine via Messenger. En ja, ze had inderdaad moeten wachten totdat er iemand kwam, maar ze was op het terras van Blixem gaan zitten en had daar gewoon gewacht. Niks geen stress, gewoon gewacht.

En wat leert mijn dochter mij op zo’n moment, dat ze veel meer kan dan ik soms denkt. Dat mijn doemscenario’s zeker niet altijd werkelijkheid worden. Ze is veel zelfstandiger dan ik soms denk.
De gezinhuismoeder heeft dit meteen met haar opgepakt wat ze moet doen als iets anders loopt dat ze in gedachten heeft. Wel hebben we Yasmine een nieuwe Ipad gegeven waar ze ook mee kan bellen via Messenger, zonder dat ze wifi heeft. Er staat op haar Ipad een noodnummer dat ze kan bellen of voor haar gebeld kan worden.
Het aanschaffen van een nieuwe Ipad bracht wel flinke kosten met zich mee en er moest een abonnementje op voor de 4g verbinding. Maar ik was er blij mee. Maar we hadden geen idee of Yasmine er ooit gebruik van zou maken.

Tot enkele weken geleden. In de ochtend stapte Yasmine in de taxibus richting haar werk. Althans, dat dacht ze. Ze kwam uiteindelijk in Wijchen terecht in plaats van bij Blixem in Nijmegen. Ze is daar afgezet door de chauffeur en die is weer weggegaan. Yasmine heeft toen gebeld met de gezinshuisvader en verteld dat ze in Wijchen stond. Wat bleek, ze was in de taxibus gestapt van A die ook in het huis woont. Haar ‘eigen’ taxi was 10 minuten later voorgereden, en toen bleek Yasmine dus al weg te zijn. Ik vroeg me meteen af of de chauffeur van A wel weet hoe ze eruit ziet, want ze rijdt al heel lang met hetzelfde vervoer. Maar blijkbaar heeft hij/zij geen idee, anders had hij/zij wel meteen gezegd dat hij/zij Yasmine niet mee moest nemen, maar A…… Wat zou het toch fijn zijn als er meer betrokkenheid vanuit de chauffeurs zou zijn richting de jongeren die dagelijks met hun vervoer meegaan. Maarja……misschien wisselen ze ook té vaak of zo, ik weet het ook niet. Maar vreemd vind ik het wel dat het niet opvalt als de verkeerde persoon in de bus stapt.
Dus ja, de mogelijkheid om te bellen via 4G blijkt dus al succesvol geweest te zijn. Daarnaast weet Yasmine nu ook dat ze moet opletten dat er ‘Taxi Rutte’ op de bus of auto staat waarmee zij naar haar werk gaat, zodat ze in ieder geval op de goede plek terecht komt. Kortom, het was voor iedereen weer een leerzame ervaring…..
Lidy