Vandaag is het een spannende dag voor ons allemaal. Yasmine krijgt namelijk de sleutel van haar kamer op Spelderholt. Ze gaat de komende drie jaar daar van zondagavond tot en met vrijdagavond wonen, werken en leren. Gerrit Jan en onze oudste zoon zijn vanmorgen al vroeg vertrokken met een witkwast, een grote bus latex, een ondervloer en een laminaatvloer. Het is de bedoeling dat de muren en plafond vanavond weer helder wit zijn en dat er op de vloer een mooi laminaatje ligt. Voor morgenvroeg is er een bus gehuurd, om de kledingkast, het nieuwe bed, vloerkleed , gordijnen en dergelijke te verhuizen. Helaas kunnen Yasmine en ik er vandaag nog niet naar toe, want we hebben een auto en die hebben de mannen mee. Dus haar geduld wordt nog even op de proef gesteld. Ik denk dat wij vandaag de kleding en beddengoed in de tassen gaan doen en de kledingkast uit elkaar gaan halen.

Yasmine heeft er enorm veel zin in! Ze realiseert zich heel goed dat ze ‘op kamers’ gaat, net als haar broers. Spelderholt is voor haar ook geen onbekend terrein. Voor ons ook niet, wij hebben er vertrouwen in dat ze het daar goed gaat doen, dat is het niet. Het is meer dat ik me afvraag hoe het voor ons zal zijn als ze er door de week niet is en we ‘de radar’ gedurende die week uit kunnen zetten. Met ‘de radar’ bedoel ik de radar die altijd aan staat als Yasmine thuis is/komt. We zijn ons voortdurend bewust van het feit dat Yasmine niet alleen thuis kan zijn, wij haar agenda & afspraken moeten beheren & uitvoeren, haar dagindeling vorm geven etcetera. Samengevat denk ik dat we altijd de verantwoordelijkheid voelen voor de zorg voor haar. Dat is nogal wat als ik het nu zo opschrijf. Natuurlijk doen we het met liefde voor haar en zullen dat ook altijd blijven doen! Ik heb geen idee hoe het vanaf zondagavond is, als we die zorg & verantwoordelijkheid kunnen gaan delen. Ik vind het ook wel eng, want natuurlijk denk ik dat niemand zo goed voor onze dochter kan zorgen, dan wij, dus dat delen houdt voor ons ook loslaten in. En laat ik daar nu net niet zo heel goed in zijn. Daarnaast zullen we ook een stuk vrijheid ervaren, we kunnen door de week doen en laten wat we willen. We kunnen allebei ’s avonds weg als we dat willen, zonder dat we iets hoeven regelen. Aan de andere kant zullen we ook een stuk gezelligheid missen. Ze bindt ons als gezin. Ze vindt het het fijnst als iedereen lekker thuis aan de eettafel zit, inclusief de uitwonende broers. Ze facetimed bijna dagelijks met een van haar broers uit Arnhem. Zo weten wij ook weer hoe het met hem gaat. En ook dat is straks verleden tijd. Hoewel, natuurlijk gaan wij ook met haar facetimen. En wat als ze facetimed en verdrietig is?? Ik moet er niet aan denken. Ik denk niet dat ik dat zou trekken. Maarja, ik had het toch over loslaten?

Loslaten betekent voor ons ook dat we richting de toekomst gaan kijken om een goede woonplek voor Yasmine te creeren.  Zoals ik al eerder schreef zijn we daarom bezig om een particulier wooninitiatief van de grond te trekken ( www.wooninitiatiefbijonsthuis.nl ) We waren met een ander ouderpaar goed op weg en wilden de volgende stap gaan zetten om de financiele plannen te gaan maken. Toen werd de vrouw van het echtpaar plotseling ernstig ziek en werden zij gedwongen om voor zichzelf te kiezen. Afschuwelijk nieuws voor zo’n jonge vrouw en haar gezin!

Het betekende voor ons wel dat het project stil viel, zomaar, opeens.

Zo zie je maar weer dat je je druk kunt maken over dingen die kunnen gebeuren, terwijl het meestal toch weer anders loopt. Gelukkig hebben we met hernieuwde moed weer andere ouders bereid gevonden om te geloven in het woonproject en er een actieve bijdrage aan te leveren.

Kortom genoeg zaken om ons mee bezig te houden. Maar eerst komende weken maar eens gaan ervaren hoe het loslaten echt voelt. Ik houd u op de hoogte.

Groet,

Lidy

Lidy (53) woont samen met haar man en hun zoon (20) en dochter Yasmine (bijna 18). Twee andere zonen (22 en 24) wonen buitenshuis. Yasmine is bekend met het syndroom van Albright. Voor haar betekent dit dat ze onder andere, een verstandelijke beperking heeft. Lidy vertelt in haar column, hoe het dagelijkse leven eruit ziet van een kleurrijk gezin.