Loslaten

‘Mam, dan blijf ik toch gewoon even alleen thuis als jij naar de Blokker moet.’ Hiermee kwam Yasmine toen ik haar opgehaald had van stage en we naar huis reden. ‘Hier ben ik nog lang niet aan toe’, schoot meteen door mijn hoofd. En hoewel Yasmine alweer 17 is, vind ik dit een lastig vraagstuk. Volgens mij gaat dat over ‘loslaten’. Nu ben ik daar al een heel stuk mee op weg, maar Yasmine alleen thuis laten gaat me nu nog net even té ver. Gerrit Jan heeft het laatst al wel een keertje gedaan, ’s morgens toen hij naar zijn werk moest en de taxi nog een minuut of 10 op zich zou laten wachten. Gelukkig wist ik dit niet van tevoren en kwam de taxi ook daadwerkelijk…..Gerrit Jan heeft het gewoon zo gedaan en er verder niet bij nagedacht. Hij zag ook niet in waarom ik het zo’n probleem vond. Hij vertrouwt erop dat de taxi gewoon komt en dat Yasmine gewoon instapt en gewoon op haar school aan komt.   Ik weet niet wat dat is, mogelijk kunnen mannen dat beter; ‘loslaten’??

Aan de ene kant zou het heel fijn zijn als we haar (kortdurend) alleen thuis zouden kunnen laten, omdat we nog maar met z’n vieren thuis wonen. De twee oudsten zijn sinds een paar maanden het huis uit. Timo moet ’s morgens al vroeg naar zijn stage, zo rond 07.30 uur. Gerrit Jan gaat meestal rond 07.45 uur weg en ik ben het liefst om 07.00 uur weg. Maarja, de taxi is er pas rond 08.00 uur. Tot op heden, op die ene keer na dan, blijft er toch iemand bij Yasmine thuis. Mijn angst zit erin dat ik niet weet wat Yasmine doet als blijkt dat de taxi onverhoopt toch niet of veel later komt. Ze weet dat ze altijd bij de buren terecht kan, maar of ze daar in onverwacht situaties ook aan denkt, vermoed ik van niet. Maar de bottom line blijft dat ik er niet aan wil. Tenminste, tot op heden nog niet.

Natuurlijk heeft het ook met angst & veiligheid te maken. Mijn eigen angst, haar angst?? Ik ben bang, dat als er iets gebeurt als zij alleen thuis is en ze raakt in paniek, dat we alles wat we tot nu toe, soms met heel veel pijn en moeite opgebouwd hebben, weer afgebroken wordt. Dat is het me namelijk niet waard. En ja, ik ben ook bang dat dat ook zijn weerslag heeft op het slapen, waar we al jaren bezig zijn om haar slaapkamerdeur ’s nachts dicht te krijgen en te houden. Dat is na de laaste EMDR (nagenoeg) gelukt. Daar zijn we trots op en dat zet ik liever niet in de waagschaal.

Maarja……hoe zit het dan met mijn visie dat ook mensen met een beperking recht hebben op een eigen leven. Wij, als ouders, willen toch graag dat zij zo zelfstandig mogelijk straks ergens gaat wonen? En daar past haar continue beschermen ook weer niet in. Maar ik vind het een duivels dilemma.

En toch ben ik van plan om het aan te gaan. Mijn angst onder de loep te nemen en mezelf echt af te vragen waar het probleem zit. Wat diep in mijn hart vind ik dat ik dat haar moet gunnen. Het zegt ook iets over mijn vertrouwen in haar. Ik ga daad bij woord voegen en een omgeving creëren waarin we ons beiden veilig genoeg voelen om te gaan oefenen. En wel meteen vanmiddag. Ik moet onze auto op tijd ophalen, zodat we haar vanavond naar Spelderholt kunnen brengen. Ik heb van de garage een fiets geleend, waar we niet met z’n tweeën op kunnen. Dus…..het gaat vanmiddag al gebeuren. Yasmine heeft geen telefoon, dus ze kan me niet bellen. Maar ze heeft wel een Ipad, waar ze mee kan facetimen, maar ik heb geen Iphone, dus dat wordt lastig. Mmmmm…..ik vraag me af of ik gewoon met haar afspreek, dat als er wat is, ze naar de buren kan. Of ik neem haar oude Ipad mee, zodat ze me in geval van nood kan facetimen, maar dat ding laat het ook regelmatig afweten. Die laatste optie trekt me het meeste aan, maar dat is mijn keuze. Weet je wat, ik ga het vanmiddag met haar zelf overleggen en dat mag zij zeggen wat zij nodig heeft om alleen thuis te kunnen blijven als ik die auto op ga halen. Ik zie er nu al tegenop, maar neem me voor haar besluit te respecteren en te gaan oefenen in LOSLATEN.

Mocht u na het lezen van dit artikel geïnspireerd zijn om een reactie te geven, ik hoor het graag.

Lidy