Academie Spelderholt

Lidy (53) woont samen met haar man en hun jongste zoon (20). Dochter Yasmine (18) en de twee oudste zonen (22 en 24) wonen buitenshuis. Yasmine is bekend met het syndroom van Albright én Noonan. Voor haar betekent dit dat ze onder andere, een verstandelijke beperking heeft. Lidy vertelt in haar column, hoe het dagelijkse leven eruit ziet van een kleurrijk gezin.

Tja…en dan zijn er zomaar ineens ruim twee maanden om sinds Yasmine is verhuisd naar Parc Spelderholt. Een academie voor mensen met een beperking, waar ze maximaal drie jaar kunnen wonen, werken en leren. Ze is daar van zondagavond tot en met vrijdagavond. In het weekend is ze thuis.

De eerste nacht dat ze daar was heb ik niet geslapen. Steeds was ik in gedachten bij haar. Met name ’s nachts, omdat ze hier thuis ook vaak wakker is. Ik vroeg me dan af hoe ze zich zou voelen, alleen en bang? Of wat zou ze doen als haar deur in het slot zou vallen? Zou ze dan naar de nachtdienst gaan, of in paniek raken? En dan? Ik was vooral bang dat ze dan enorm terug zou vallen qua slaapgedrag en dat alle therapie de ze hiervoor gevolgd heeft, voor niets zou zijn geweest.

Als we met elkaar in contact willen komen kan dat via Facetime op de Ipad. Mijn man en ik hadden afgesproken dat we haar zouden laten bellen. En hoe moeilijk was het dat ze dat de eerste dag niet deed. Volgens mij de tweede dag ook niet. En eindelijk de derde dag hadden we verbinding met elkaar. Ik had verwacht dat ze er enorm vermoeid uit zou zien, net als ik eigenlijk, maar we zagen het tegendeel. Ze zag er goed uit. Ik zag geen vermoeidheid op haar gezicht en dat verbaasde me. Ik had echt verwacht dat de overstap een enorme wissel op haar energie zou trekken en dat leek niet aan de hand te zijn. Tijdens het facetimegesprek vertelde ze honderduit. Wat ze geleerd had, hoe de dag eruit zag en wat ze leuk vond. Ze heeft ook een stappenteller. Sinds ze dat ding heeft, hebben er nog nooit zoveel stappen op gestaan. Het fijne is dat alles op hetzelfde terrein is en dat de studenten dus alles kunnen lopen. Alleen maar goede berichten dus en dat was voor mij een enorme opluchting.
Want hoe we haar (en ons) ook voorbereid hadden op deze stap, ik hield steeds in mijn achterhoofd dat het nog altijd mis kan gaan en dat ze dan weer thuis zou komen wonen. Je kunt nooit voorspellen hoe ze een en ander oppakt. We hebben bij haar geboorte geen gebruiksaanwijzing meegekregen…..Maar tot op heden gaat alles nog goed, hoewel ze nu ook begint te beseffen dat dit het is voor de komende drie jaar. Ze benoemt dat dat ze ons mist gedurende de week en dat ze het fijn vindt als we haar vrijdag vroeg op zouden halen. We willen daar niet aan toe geven, want we zien ook op zondagavond, als we haar brengen, een enthousiaste Yasmine die nauwelijks tijd heeft om gedag te zeggen.

Voor ons als ouder, of ik kan alleen spreken voor mij als moeder van-, is het schakelen geweest. Ik ben er zo aan gewend om de ‘radar’ altijd aan te hebben als zij thuis is. Het kostte een tijdje voordat ik die ‘radar’ ook daadwerkelijk uit kon zetten. Ook de nachten. Het is en blijft toch je kind, ook al heb je de begeleiding gedurende de week uitbesteed.

Zelf ben ik een Post HBO opleiding Rouw en Verlies begonnen. Dit naar aanleiding van een artikel over Levend verlies van Manu Keirse, in het maandblad (inmiddels opgeheven) Lotje & Co. Hierover schreef ik al eerder. Het past om het nu te doen. Want destijds, toen we ontdekten dat zij een handicap had, ging ons leven gewoon verder, met vier jonge kinderen. Ik heb nooit stil gestaan wat het betekent om hierover te rouwen. Het was er gewoon, dus klaar.

Maar nu realiseer ik me dat ik dat stuk geparkeerd heb tot een moment dat ik er klaar voor was om het aan te kijken. Dat gebeurt nu in de opleiding en dat is fijn. Van het wegredeneren vanuit je hoofd en gedachten, stilstaan bij het gevoel.

Ik wil me naast dat ik algemene rouwtherapeut ben, specialiseren in rouw & verlies in combinatie met een verstandelijke beperking en ook ouders/verzorgers/begeleiders hierin begeleiden. Zelf heb ik destijds één of twee gesprekken met een MEE consulente gehad. Zij constateerde dat alles goed ging en kwam niet meer. Ik ging daar natuurlijk mee akkoord, want in mijn beleving hadden andere mensen haar harder nodig dat wij. Maar nu ik erop terug kijk, had ik het heel fijn gevonden als er destijds iemand was die aandacht had voor ONS. Wat het voor ONS als ouders betekende om een kind met een beperking te krijgen, hoe dat voelde en waar onze angsten en pijnpunten zaten. Daar wil ik voor de ouders graag een rol in gaan spelen.

En….binnenkort ga ik een deskundigheidsbevordering geven aan begeleiders van bewoners met een verstandelijke beperking. Zo kan ik met mijn eigen ervaring en inmiddels opgedane kennis. Ik heb er nu al zin in!

Groet,

Lidy