Het onmogelijke is toch mogelijk

Het hypermobiel Ehlers Danlossyndroom is waar ik last van heb. Dit is een erfelijke bindweefselaandoening. Bindweefsel zit in ons hele lichaam en dus niet alleen in de gewrichten zoals vaak gedacht.
Ondanks dat ik wel beperkingen ervaar, probeer ik de grenzen van mijn kunnen op te zoeken en vooral leuke dingen te doen. Veelal vraagt dat meer voorbereiding, extra rustmomenten en vooral rekening houden met eten, ook hier zit wel een probleem met onder andere slikken.

Aangemoedigd door verschillende mensen, ben ik de uitdaging aangegaan om een keer te gaan duiken. In Nederland heb ik mij eerst medisch laten keuren en heb ik contact opgenomen met de van Creveldkliniek in verband met mijn stollingsmedicatie, in de bloedvatwanden zit namelijk ook bindweefsel. Met een dieptebeperking en aanpassing van het medicatieschema was er groen licht.

Bij OWSV (OnderWaterSportVereniging) Gaviiformes uit Overbetuwe heb ik een introduik gedaan in zwembad de Helster in Elst om te kijken of mijn beperkte mondopening een beletsel zou zijn en dat was het niet. Het was gewoon supergaaf mede ook doordat je totaal geen beperkingen voelt in het water. Dat wist ik al maar ook een cilinder met lucht geeft geen belemmering.

Het begon toen toch eigenlijk best wel te kriebelen, zou ik dan toch misschien mijn Open Watercertificaat kunnen halen? Na appen en bellen met een duikschool op Curaçao was het op 17 februari jl. zover, mijn eerste duik! Na vier duiken bij de Caracasbaai op Curaçao heb ik het praktisch deel van het open watercertificaat gehaald. Ik had dit nooit, maar dan ook nooit durven dromen maar het is gelukt en wat was het supergaaf om op deze manier van de mooie onderwaterwereld te genieten.
Het was hard werken en veel rust nemen, maar het is gelukt. Ik heb mijn duikcertificaat gehaald. Het onmogelijke is gewoon mogelijk.
Een vakantie op Curaçao kreeg hierdoor een heel andere invulling dan we vooraf gedacht hadden.
Hetty Wieringa