Thema NAH Sociaal Team

Daar ging ik…colbert aan, haartjes netjes, make-up op. Ik moet er goed uitzien, niet als een patiënt, want zo zie ik mezelf niet.

Ik ben gevraagd om vandaag iets te vertellen over NAH. Er komen professionals die op de een of andere manier iets te maken kunnen krijgen met het fenomeen NAH.
Wanneer ik aankom zie ik allemaal, veelal jonge, leuke mensen en zelfs een bekende. Gek gevoel dat ik mij zo’n vier jaar geleden nog als collega zou voorstellen. Nu ben ik de patiënt, degene met
niet aangeboren hersenletsel. Er zijn nog drie andere mensen met NAH. We worden voorgesteld als ‘deskundigen’. Grappig vind ik dat, zo tussen de professionals.

Nu ben ik de patiënt, degene met niet aangeboren hersenletsel.

De ‘ervaringsdeskundigen’ stellen zichzelf voor en ik ben als laatste aan de beurt. Ik ben erg onder de indruk van de verhalen van de andere NAH’ers. Een mevrouw die al 12 jaar haar eigen revalidatie vormgeeft omdat er in die tijd simpelweg niks was, een jongeman die in coma gelegen heeft en een zeer intelligente vrouw die haar universitaire studie afgerond heeft, maar na twee keer een traumatisch hersenletsel en whiplash opgelopen te hebben nu niks meer aan deze studie heeft.
En dan ben ik aan de beurt. Daar ga ik weer… Wat zullen ze wel niet denken, wat een aansteller, daar is niks mee aan de hand. Alle duiveltjes op mijn schouders gaan tekeer. In de revalidatie noemden we dat onze buspassagiers. Nou ik kan je vertellen dat mijn bus propvol en zeer rumoerig was.
Toch kreeg ik het voor elkaar om aan het stuur te blijven zitten en heb ik me kunnen voorstellen. In het kort vertellen wat er gebeurd is en wat dat met je gedaan heeft de afgelopen 4 jaar valt niet mee maar het lukte. Toen we in groepen werden verdeeld hoorde ik mijn buurvrouw zeggen: “Ik wil bij jou, ik heb een casus waarin kinderen betrokken zijn.” Mijn hart maakte een sprongetje. Dit is waarom ik hieraan meewerk. Een professional die de moeite neemt om naar een middag te gaan voor een specifieke casus. Om te kunnen begrijpen en daardoor er beter voor de kinderen te kunnen zijn. Fantastisch.

Dit is waarom ik hieraan meewerk.
Een professional die de moeite neemt om naar een middag te gaan voor een specifieke casus.

Eenmaal in groepjes deed ik nogmaals mijn verhaal en kreeg ik vragen. Ik voelde dat ik groeide in mijn eigenwaarde. Dat colbertje deed er niet meer toe en of de haren nog goed zitten ook niet. De mensen gaven mij een goed gevoel. Ze leerden van mij over NAH en hoe het is om iets te hebben wat je niet ziet. Over de schuldgevoelens die om de hoek komen kijken naar je naasten en kinderen. Maar ook over de dankbare momenten zoals deze. Ik ben blij dat ik geweest ben.
Dit is een koestermoment dat ik niet snel zal vergeten.

Liefs Es