De column van Lidy: “Wat gaat de toekomst ons brengen?”

Mama, ik was deze week meer op mezelf gericht, dan op de anderen”. We zaten samen achterin de auto toen Yasmine met deze zin aan kwam zetten. Ze had net een week gelogeerd in hotel Spelderholt.

Voor haar is dat vakantie, omdat ze dan niets hoeft te doen en een geheel verzorgd programma voorgeschoteld krijgt. Ik moest even op deze zin kauwen. Ik vermoedde dat het een zin was die één van de begeleiders tegen haar had gezegd, dus ik vroeg haar hoe ze aan deze wijsheid kwam.

“Oh, van mezelf”, zei ze “ik was meer met mezelf dan met de andere gasten uit de groep bezig”.

En daarmee was voor haar de kous af. Ik bleef er nog lang over nadenken. Het eerste jaar op Parc Spelderholt zit erop. De tijd is snel gegaan, zeker de laatste maanden. Deze waren rommelig en onzeker in verband met het coronavirus. Ze is inmiddels weer hele midweken op Spelderholt. Ze doet het goed daar. De zin die ze naar me uitsprak is daar tekenend voor, want in zekere zin kon ze naar haar eigen rol kijken. Daarnaast merk ik dat ze ook steeds meer haar eigen regie wil voeren. Daarin wordt ze ook gestimuleerd op Spelderholt en het is de bedoeling dat wij als ouders daarin meegaan. Het is steeds weer afwegen in hoeverre wij haar verantwoordelijkheid kunnen geven, versus het van haar overnemen. Nu ben ik zelf allergisch als iemand iets van me overneemt, dus waarom zou ik het wel bij Yasmine doen? Maar ik moet eerlijk bekennen dat we dat in het begin met z’n allen echt wel deden. Het is soms makkelijk als wij het doen, omdat het sneller, schoner en netter gaat.

Maar gaandeweg haar verblijf op Spelderholt pikt ze dat niet meer en benoemt dat ook, dat ze dingen zelf wil doen. Het lijkt ook wel of haar blik op haar leven steeds verder verruimt.

Waar ze voorheen alleen gefocust was op de dag van haar verjaardag, vraagt ze zich nu af hoe ze haar verjaardag thuis gaat vieren, maar heeft ze ook zelf met haar persoonlijk begeleider overleg gehad hoe ze haar verjaardag op de groep in Het Koetshuis gaat vieren. Maar hoewel ze op Spelderholt zelf haar kamer zuigt, dweilt en dergelijke, laat ze dat hier thuis toch graag aan ons over. Ze is wel selectief in waar ze haar eigen regie in wil hebben. Zo uitgekookt is ze dan ook wel weer.

Ze gaat nu dus haar tweede jaar in. Ik ben heel benieuwd wat dat gaat brengen. Zit er nog verdere groei in? Het vliegt me soms ook wel aan, want wat gaat er na haar tijd bij Spelderholt gebeuren? Hoe kunnen we de kennis, houding en vaardigheden die ze daar opdoet, vasthouden?

Gaat het ons lukken om in Elst het ouderinitiatief van de grond te krijgen? We zijn er druk mee bezig, de gemeente en de woningbouw zijn ons goed gezind, maar het blijft een hele kluif.

Met ons doen meerdere ouders mee. We doen dit allemaal naast ons ‘gewone’ werk. Ik blijf het vreemd vinden dat we in zo’n ontwikkeld land als Nederland, wij als ouders een initiatief moeten starten om onze kinderen op een goede plek te laten wonen. Het is blijkbaar voor reguliere zorgaanbieders niet mogelijk om dit soort initiatieven neer te zetten. Maar ach, wie weet zit ook daar nog ontwikkeling in?

Groet en blijf gezond!

Lidy