Toen Yasmine geboren werd en er de jaren daarna steeds meer zichtbaar werd dat zij zich anders ontwikkelde dan haar broers, was het voor ons belangrijk dat er ook een diagnose kwam. Of eigenlijk niet voor onszelf als ouders, maar meer om zaken voor elkaar te krijgen. In Nederland is het zo geregeld dat als je een duidelijke diagnose hebt, er poorten voor je open gaan, die anders gesloten blijven.

Toen Yasmine en jaar of 2,5 was, kregen we de eerste diagnose; syndroom van Noonan. Dus, wij het internet op en van alles opzoeken over dit syndroom. In de huidige tijd, waarin alles op internet te vinden is, lijkt het appeltje eitje om informatie te vinden. Maar, waar we achter kwamen is dat er diverse types van dit syndroom zijn en dat het voor elk kind weer anders uitpakt. Logisch ook eigenlijk, want het gezin en de omgeving waar een kind met een beperking opgroeit, heeft natuurlijk ook heel veel invloed op hoe het kind zich verder ontwikkelt. Naast dat ik als ouder moest accepteren dat er bij Yasmine een etiket opgeplakt werd, moest ik ook mijn verwachtingen bijstellen. Maar hoe doe je dat als je eigenlijk niet weet hoe je kind zich gaat ontwikkelen?

Mijn uitgangspunt werd om met de dag te kijken en Yasmine zoveel als mogelijk in haar sociale en cognitieve ontwikkeling te stimuleren en mijn lange termijnverwachtingen liet ik varen.

Dat lijkt makkelijker dan het is, want niemand kan het je leren of voordoen hoe dat moet. Dat leren heb ik gedaan, samen met ons hele gezin, met vallen en opstaan.

Hoe mooi is het dan dat ik nu, jaren later, kan zeggen dat het altijd anders loopt dan je verwacht. Yasmine blijft zich nog steeds ontwikkelen. Ze is nu 21 en gaat steeds meer woordjes lezen, dat doet ze uit zichzelf en soms ook gestimuleerd door ons of haar begeleiding.
Ze heeft vroeger op het speciaal basisonderwijs natuurlijk leesles gehad, alleen was ze er toen blijkbaar nog niet aan toe en nu wel. Als ze thuis is, dan weet ze dat wij iets meteen op het boodschappenlijstje zetten als het op is. Yasmine doet dat ook. Ze pakt dan de lege doos van de hagelslag en schrijft de letters over. Want de letters heeft ze destijds wel leren schrijven, net als haar naam, want dat vonden we belangrijk dat ze dat in ieder geval kon. Elk stukje eigen regie dat we haar kunnen geven, vinden we belangrijk.

Zo was ik laatst met Yasmine in de kledingwinkel om een feestoutfit te kopen. Dat is bijvoorbeeld één van de moeder/dochterdingen waarvan ik nooit had verwacht dat we dat samen zouden kunnen doen. Maar Yasmine houdt van shoppen. Dus togen wij naar een Elster kledingzaak. Het fijne van de winkels hier in het dorp is dat ze Yasmine vaak kennen en haar behandelen als een reguliere klant en dus haar de vragen stellen wat ze wil etcetera. We kwamen de winkel binnen en we hebben Yasmine geleerd dat ze zelf kan vragen aan de verkoopster wat ze nodig heeft. Zo gezegd zo gedaan. De verkoopster vroeg haar of ze al nagedacht had wat ze wilde hebben, maar zover was ze nog niet. Dus liet ze haar verschillende dingen zien. Yasmine mocht aangeven wat ze wel of niet leuk vond. Ikzelf doe dan bewust een stap terug, zodat zij in de lead is. Ze heeft nog wel de neiging om haar keuze van mij af te laten hangen, maar ik geef haar steeds meer terug dat ze zelf kan en mag kiezen