Lidy (58) woont samen met haar man in Elst. Hun drie oudste zonen (30, 28 en 24) en hun jongste dochter (23) zijn allen het huis uit. Yasmine woont begeleid. Zij is bekend met het syndroom van Albright én Noonan. Voor haar betekent dit dat ze onder andere een verstandelijke beperking heeft. Lidy vertelt in haar column, hoe het dagelijkse leven eruit ziet met een kleurrijk gezin.

Als het weer tijd is om het SGO-blad samen te stellen, krijg ik altijd een seintje met de vraag of ik weer iets wil schrijven. Meestal dringen de onderwerpen zich aan me op en op sommige momenten ook niet. Helaas is het nu zo’n moment. Terwijl ik dit zit te typen, is het buiten grauw en grijs. Naarmate ik ouder word lijk ik er meer last van te hebben, maar Yasmine niet. Zij huppelt eigenlijk altijd wel blij door het leven en laat zich niet beïnvloeden door de zon, regen of grauwe dagen.

Zo waren we onlangs bij haar werk om te evalueren. Ze werkt nu op twee plekken, op de maandagen in een eetcafé, op de dinsdag, woensdag en vrijdag in de personeelskantine van een kantoor. Op de donderdag heeft ze een chilldag en moeten de huishoudelijke klussen gedaan worden zoals kamer schoonmaken, was doen enzovoort. Ze had al langer aangegeven dat ze het op de maandag in het eetcafé helemaal niet leuk vindt. Alles gaat té snel, er is té weinig overzicht, waardoor haar hoofd té vol raakt. Toch vonden we dat ze niet meteen op moest geven en dat deed ze dan ook niet. Maar nu ze van twee naar één dag in de week terug is gegaan, dus een dag meer op het hoofdkantoor, vindt ze dat toch fijner. Op het hoofdkantoor loopt haar favoriete begeleider rond, waar ze het goed mee kan vinden. Hier zijn de taken meer afgebakend; broodjes maken, tafels afnemen et cetera. Ook is er meer structuur over de aanlooptijden, want het is een bedrijfskantine en de medewerkers komen tussen bepaalde tijden lunchen. In het eetcafé loopt dat veel meer door elkaar heen.

Dus….. op basis van wat Yasmine aangaf én naar aanleiding van het gesprek wat ze met haar begeleidster had gehad, zaten we om de tafel. Voorafgaand aan het gesprek had Yasmine al met haar begeleidster een gesprek gehad. Dat is fijn voor Yasmine, want nu is ze voorbereid en dat scheelt een hoop spanning. In het gesprek weet de begeleidster Yasmine op haar gemak te stellen en laat haar zoveel mogelijk het verhaal vertellen en antwoorden geven.

We merken dat Yasmine gegroeid is in het voeren van gesprekken over het werk.

Toen ze op Spelderholt begon, was ze bloedzenuwachtig voor zo’n gesprek en kroop ze tijdens het gesprek bijna achter het behang. Nu vindt ze het ook nog wel spannend, maar ze is veel meer op de voorgrond, het gaat tenslotte ook om haar. Maar enfin, terug naar het gesprek. Yasmine wil dus ook graag op de maandag iets anders doen. Ze vindt het prima om alle vier werkdagen in deze bedrijfskantine te werken, maar ze staat er ook wel voor open om op een andere plek te gaan kijken. Door het zelf te ervaren, kan ze een betere keuze maken. Vroeger zou ik er voorstander van zijn dat ze toch echt op twee verschillende plekken zou werken, een plek waar ze de werkzaamheden goed en gemakkelijk aankan, en een tweede plek die haar meer zou uitdagen. Omdat deze evaluatie eraan zat te komen, liet ik er mijn gedachten over gaan; hoe zou ik het zelf vinden om twee dagen per week op een geheel andere plek te moeten werken? De meesten van ons die werken, werken soms wel vijf dagen in de week op dezelfde plek en dat vindt niemand gek. En eigenlijk merkte ik dat ik het voor Yasmine ook gewoon okay zou vinden als ze alle vier de dagen op een en dezelfde plek zou werken waar ze het goed naar haar zin heeft. Wat meespeelt is dat er ook iemand op dat kantoor werkt die ze kent en die het ook erg leuk vindt om bij haar een broodje of kopje soep te komen halen. Dus zo stapte ik ook in het evaluatiegesprek.

Ik zou van Yasmine wel horen hoe ze erover dacht en we zouden er vast samen wel uitkomen.

Wel is duidelijk dat ze gaat stoppen op de maandag in het eetcafé, omdat, ook met alle aanpassingen als het inlassen van extra pauzes en stiltemomenten, het toch niet de meest geschikte plek is waar Yasmine blij van wordt. Dus gaat de begeleidster op zoek naar alternatieven. Yasmine staat er ook voor open om eventueel die maandag op een stadsboerderij te gaan werken. Ja, ja, dat is echt wel buiten haar comfortzone, want tot nu toe heeft ze alleen maar ‘binnenshuis’ gewerkt. Maar niet geschoten is altijd mis. En zoals ik al zei, Yasmine gaat overal vol voor en met plezier in. Ze zal iets nooit meteen afschieten, maar zal wel duidelijk zijn als ze het achteraf toch niets vindt. Ik ben benieuwd wat het gaat worden…..
Lidy