Lidy (59) woont samen met haar man in Elst. Hun drie oudste zonen (30, 28 en 25) en hun jongste dochter (24) zijn allen het huis uit.  Yasmine woont begeleid. Zij is bekend met het syndroom van Albright én Noonan. Voor haar betekent dit dat ze onder andere, een verstandelijke beperking heeft. Lidy vertelt in haar column, hoe het dagelijkse leven eruitziet met een kleurrijk gezin.

En dan is er eindelijk goed nieuws, na jarenlang zwoegen, ploeteren, verdriet, angst, pijn, teleurstelling en toch ook volhouden, hoop houden, optimistisch blijven, de kar trekken tezamen met een fijne groep ouders, is het ons gelukt, we hebben een plek in Elst voor ons ouderinitiatief waar we in 2027 hopen in te trekken! Euforisch stelde ik de nieuwsbrief van het ouderinitiatief samen. Wat heb ik op dit moment gewacht! Het wordt een plek voor in totaal 16 jongeren in de leeftijd van 18 tot ongeveer 35 jaar. Allen hebben een verstandelijke beperking en/of een lichamelijke beperking. Ze gaan een eigen studio bewonen waar ze zich terug kunnen trekken, maar ook bezoek kunnen ontvangen en/of een maaltijd kunnen koken of een boterhammetje kunnen smeren. Er komen tevens 2 gezamenlijke woonkamers en dito keukens, zodat het mogelijk is om de groep op te splitsen, bijvoorbeeld tijdens de maaltijden.

Ik heb niet alleen bewondering voor de ouders die zo hun schouders eronder zetten om dit voor elkaar te boksen, maar we hebben ook twee onafhankelijke bestuursleden die zich belangeloos inzetten voor dit initiatief. Zij hebben zelf geen zoon of dochter met een beperking, maar op de een of andere manier wel een enorme drive om iets goeds bij te dragen voor deze doelgroep. Wat zijn we blij met hen! Wij als ouders van, kijken toch vanuit ons eigen perspectief wat goed zou zijn voor onze zoon of dochter, zij kijken met een open vizier en houden ons bij de les, stellen kritische vragen en zijn net zo blij als wij met deze stap!

Wij zijn echt niet de enige groep ouders die een ouderinitiatief op poten zet. Er is zelfs een Landelijke Vereniging voor Ouderinitiatieven (LVOI) die gezamenlijk de krachten bundelen. En overal hoor je hetzelfde verhaal als het initiatief er eenmaal staat en draait: het kost heel veel tijd en energie, maar als het lukt dan krijg je er ook veel voor terug. Als je aan de ouders die ermee bezig zijn vraagt wat hen zo drijft is het dat ze vinden dat ze zelf het beste weten wat goed is voor hun kind. Dat zit met name in de eigen regie; zelf inspraak hebben in de samenstelling van de groep waar hun zoon/dochter komt te wonen, inspraak hebben over de invulling van de zorg, kortom, elke ouder wil een veilige en fijne plek, net als thuis, waar ze met een gerust hart hun kind laten wonen en waar ze de zorg aan een goed zorgteam uit handen kunnen geven. De eigen regie zit trouwens ook in de samenstelling van het zorgteam, waarvoor de ouders zelf ook in de sollicitatiecommissie zitten. En oja, niet onbelangrijk, er is 24 uurs zorg, wat tegenwoordig ook niet meer vanzelfsprekend is omdat het financieel een enorme uitdaging is, maar voor onze jongeren willen we dat dat er is.

Nu deze eerste grote stap gezet is, zijn we er ook weer aan toe om de groep van ouders en bewoners uit te breiden. Dus heb je een verstandelijke en/of lichamelijke beperking en lijkt het je leuk om je eigen studio te bewonen? De locatie is overigens rolstoeltoegankelijk. Kun je goed in een groep met anderen wonen en vind je het leuk om dingen samen te doen? Willen je ouder(s) ook een actieve bijdrage aan het initiatief leveren? Meld je dan aan! Meer info kun je vinden op onze website: https://www.wooninitiatiefbijonsthuis.nl/ .
Je komt dan in ieder geval samen met Yasmine te wonen en wie wil dat nou niet…

Maar voorlopig zitten we niet stil. Nu er een locatie is, kunnen we ook eindelijk fondsen gaan werven, want financieel is er ook nog wel het een en ander nodig. Het fijne is dat we nu naar een stip op de horizon kijken en dat is een hele mooie stip. En ja, er zullen vast nog wel hobbels en bobbels komen, dat hoort erbij en die gaan we gezamenlijk te lijf. Voor nu alvast dromen totdat het zover is.

En weet u wat fijn is, ook alle reacties van de lieve mensen om ons heen. Zij zijn er voor ons en volgen ons steeds op ons pad, rapen ons op als dat nodig is, hebben bemoedigende woorden als het soms teveel wordt, staan ons bij met raad en daad, maar vooral met heel veel liefde. Door die liefde voelen we ons gesterkt en gedragen, gesteund en gehoord. En vooral die enorme liefde, die nemen we mee naar onze nieuwe plek, straks….
Veel liefs,
Lidy