Interview met Anita
Anita van Deelen, bezoekster NAH-café, staat positief in het leven.
“Terugkijken op hoe het was heeft geen zin, dat heb ik afgesloten,
daar word ik emotioneel van en dat levert niets op.”
Tien jaar geleden kreeg Anita een hersenbloeding.
Sinds die tijd is er veel veranderd in het leven van het gezin, toen een gezin met drie kinderen, nu zijn er inmiddels twee kleinkinderen.
Destijds heeft ze in de revalidatieperiode van vijf maanden periodes gehad dat ze haar bed niet uit wilde. Haar vaste verpleegkundige Annie wist Anita altijd te motiveren, ze was een grote steun voor haar. Het waren vijf maanden van hard werken, topsport om te leren omgaan met haar verlamde arm en been. Ondertussen pakten de kinderen thuis de huishoudelijke taken op, zodat haar man elke dag naar de kliniek kon gaan.
De weekenden thuis werden als zwaar en confronterend ervaren, vooral het moment dat ze weer terug moest naar de kliniek. In het begin kon ze niet teveel prikkels hebben, ze had veel rust nodig. Maar in de loop van de jaren heeft ze leren luisteren naar haar lichaam, op tijd haar rust te nemen.
Niet altijd maar doorgaan, want om dan weer te herstellen kost heel veel moeite.
“ Zet desnoods je wekker.”
Na ontslag uit de kliniek kreeg ze steun via Zozijn, NAH ambulante begeleiding thuis. Dit vond ze heel fijn. Ze leerde onder andere om een week- en dagplanning te maken. Dit biedt haar nog steeds veel houvast. Met sommige begeleiders had ze echt een klik met in het begin ook veel emoties.
Anita houdt graag haar huis opgeruimd en netjes. Ze doet dit zonder hulp van buitenaf, op haar eigen manier. Dat levert haar energie op, ook om te hobbyen overdag. Ze tekent prachtig met pastelkrijt dankzij de jarenlange begeleiding van Jan Neijenhuis in Oeffelt. Daarmee kwam ze in contact toen ze op zoek ging naar een haalbare (eenhandige) hobby op een Open Dag van het Creatief Centrum in de Wieken.
Elke dag lopen Anita en haar man Marco een blokje om. Of ze gaan met de scootmobiel of de fiets op pad, Park Lingezegen in. De obstakels hierbij zijn met name de geparkeerde fietsen en vuilnisbakken, en het ontbreken van op- en afritjes.
“Mijn leven is een ladder, elke tree die je beklimt is een stap voorwaarts, daar heb je steun aan.”
Wvg/Zorg
Voor huishoudelijke hulp kwam ze niet in aanmerking vond destijds de ambtenaar van de Wvg; de twee kinderen thuis konden dat samen met haar man wel doen. Anita vond dit onredelijk, haar hele gezin had al een flinke klap gehad, de kinderen zaten nog op school en haar man deed al zoveel, en hij werkte full-time in Utrecht. Zij konden toch ook niets aan de hele situatie doen.
Anita kon overal wél hulp voor haarzelf krijgen maar haar man en kinderen moesten het maar uitzoeken. In eerste instantie werd ook gezegd dat ze maar gelijkvloers moesten gaan wonen. Maar dan zouden ze hun fijne huis en omgeving kwijtraken. Dat was dus echt geen optie. Immers met een traplift kon ze gewoon naar boven. Ook de verbouw van hun douche bleek heel lastig te worden, minimale vergoeding daarvoor. Gelukkig bleek de volgende Wmo-ambtenaar wel een stuk vriendelijker en empathischer. De traplift en de douche zijn nu nog volop in gebruik. Thuiszorg (Buurtzorg) kwam de eerste maanden wel, maar is daarna komen te vervallen.
Partner Marco
Marco miste in de beginperiode na Anita’s hersenbloeding heel erg een soort handleiding waar hij praktische informatie kon vinden. Er kwamen veel vragen op hem af en hij moest het allemaal zelf uitzoeken. Alles was nieuw in die heftige periode. Gelukkig kreeg hij volop medewerking van zijn werkgever waardoor hij in het begin veel naar Anita in de Maartenskliniek kon gaan. Ook overdag was hij bij therapie aanwezig en hij kon zo een goede band met revalidatiearts Lem opbouwen.
In de heftige beginperiode moest hij ook financieel nog veel regelen. Het CAK, “een ingewikkelde en logge instantie”, stuurde aanvankelijk rekeningen zonder specificaties. Op een bepaald moment heeft hij alles goed op een rijtje gezet en dacht “dat klopt niet”. Uiteindelijk bleek hij gelijk te hebben, het CAK gaf dat toe. Hij had een fiks bedrag teveel betaald, wat in termijnen verrekend werd met zijn volgende betalingen. Marco vraagt zich af of er zo niet heel veel mensen zijn die teveel betalen. Hij wil best wel zijn ervaringen met het CAK delen met andere mensen en hen helpen met vragen op dat gebied.
Bij het NAH-café is Marco blij met de informatiemap met een overzicht van adressen en instanties waar je terecht kunt. Hij wil hier graag aan meewerken om dit verder aan te vullen.
De contacten met Kerstenhulpmiddelen verlopen prima, echter bij pech hebben ze laatst een uur en drie kwartier moeten wachten. Marco vraagt zich af hoe die service, storingsdienst, ooit afgesproken is bij de aanbesteding. Belangrijk om dit bij een volgende aanbesteding goed uit te zoeken.
Oproep
Anita wil graag iets betekenen als gesprekspartner voor mensen in Elst. Ze is bereid om mensen te helpen die aan het begin staan van een vergelijkbaar proces. Dat geeft haarzelf ook weer energie. Ze denkt hierbij aan leeftijdgenoten (tot 65 jaar). Tel 0481-375576.
